Αγνωστικισμός και λανθασμένες διδασκαλίες

«Αγνωστικισμός και λανθασμένες διδασκαλίες», ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 6.7.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.591 – σελ. 17

Η καθημερινή στήλη «ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΠΑΡΕΡΓΑ» του κ. Αλέκου Κωνσταντινίδη στην «Αλήθεια» είναι πάντα πολύ διαφωτιστική και χρήσιμη. Στις 02.06.2020 το θέμα της στήλης ήταν: «Αγνωστικισμός: Θεωρία η οποία αρνείται τη δυνατότητα της γνώσης σχετικά με την ύπαρξη ή την φύση οποιασδήποτε έσχατης πραγματικότητας και ιδίως του Θεού. Αγνωστικισμός: «Η θέσις ότι αντίθετα με ότι υποστηρίζουν οι άθεοι και οι θεϊστές, στην πράξη είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς εάν υπάρχει Θεός». Τον όρο χρησιμοποίησε ο T. H. Huxley (A Dictionary of Philosophy PAN books).» 

Ο ΓΡΑΦΩΝ από τη δεκαετία του 1970 είχε σοβαρούς λόγους (που σημειώνονται στη συνέχεια) να μελετήσει και αυτό το σημαντικό θέμα. Ο σπουδαίος (που δηλαδή το έργον του πρέπει να το σπουδ ά ζ ο υ μ ε όλοι όσοι αυτο-θεωρούμαστε μορφωμένοι) Άγγλος προοδευτικός ακτιβιστής του 19ου αιώνα για την επιστήμη, φιλοσοφία, παιδεία, πολιτική, και κοινωνία Thomas Henry Huxley (1825 - 1895) προφανώς για να χαρακτηρίσει και την δική του φιλοσοφική στάση και χρησιμοποιώντας όρους της ελληνικής γλώσσας (που από μόνος του μελέτησε) το 1869 επινόησε και δημιούργησε τις λέξεις (invented and coined the terms) «agnostic» και «agnosticism» που μάλλον δεν προυπήρχαν σε καμιά γλώσσα, νομίζω ούτε και στην ελληνική γλώσσα. Φυσικά, αγνωστικιστές υπήρχαν και πριν από τον Huxley, και πιθανόν μερικοί από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς να ήσαν αγνωστικιστές. 

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ σπουδαία προσφορά του Huxley στον παγκόσμιο πολιτισμό: Ο Huxley ήταν ο πρώτος πανεπιστημιακός που δίδαξε και στους φοιτητές του και στο πλατύ κοινό την τότε νέα και επαναστατική θεωρία «evolution of life by natural selection». Οι Charles Darwin και Alfred Wallace που ανακάλυψαν (ανεξάρτητα ο δεύτερος από τον πρώτο) την θεωρία δεν ήσαν πανεπιστημιακοί. Το θερμό «debate» μεταξύ του Huxley και του Bishop of Oxford William Wilberforce στο ετήσιο συνέδριο του British Association for the Advancement of Science του 1860 προκάλεσε τότε μεγάλη δημοσιογραφική αίσθηση, και προκαλεί μέχρι σήμερα έντονη ιστορική εντύπωση και ενδιαφέρον. Η επιτυχημένη επιχειρηματολογία του Huxley στο εν λόγω «debate» ήταν η κύρια αιτία για να αρχίσει να γίνεται γενικά αποδεκτή η επαναστατική θεωρία. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός του Huxley ως «Darwin’s bulldog». 

ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ σπουδαία προσφορά του Huxley στον παγκόσμιο πολιτισμό: Ο Huxley ήταν ένας από τους πρωτοστάτες των επιτυχημένων προοδευτικών (για την εποχή) αγώνων για (i) κρατική δωρεάν υποχρεωτική πρωτοβάθμια παιδεία, (ii) υποτροφίες στους πιο ικανούς μαθητές για να συνεχίσουν και να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, (iii) ενίσχυση του «adult education» για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να μορφωθούν κανονικά, και (iv) την αυτονόμηση των πανεπιστημίων («autonomy») και των πανεπιστημιακών («tenure»). Πιο πριν τα πανεπιστήμια ήταν όργανα της κυβέρνησης ή της Εκκλησίας. Πόσοι σήμερα αλαζόνες (κυρίως λόγω των εν λόγω προνομίων) πανεπιστημιακοί (που δεν δίνουν λογαριασμό για τις οποιεσδήποτε αδικαιολόγητες αυθαιρεσίες τους) αναγνωρίζουν το βαρύ χρέος που οφείλουν στον Huxley και στους τότε συναγωνιστές του; 

Ο ALDOUS HUXLEY, συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου Brave New World (1930), και ο βιολόγος Julian Huxley (στον οποίο έκανε αναφορά ο αιώνιος ερευνητής Νίκος Α. Ρολάνδης στην αξιόλογη μελέτη του «Το ταξίδι, το σύμπαν, η αρχή και το τέλος» στην «Αλήθεια» της 31 05 2020) ήσαν απόγονοι του T. H. Huxley. Ο πιο γνωστός φοιτητής (που επωφελήθηκε από σχετική υποτροφία) του Huxley αποδείχθηκε ο H. G. Wells, ο συγγραφέας των γνωστών βιβλίων φαντασίας The Invisible Man και The War of the Worlds, αλλά και του προφητικού και αδικαιολόγητα άγνωστου The World Set Free (1914) στο οποίο γίνεται η πρώτη χρήση των επιστημονικών όρων «chain reaction» και «atomic bomb», – και ουδεμία σχέση με τον Albert Einstein, την σχετικότητα, ή οποιαδήποτε άλλη άσχετη (με την πραγματικότητα) θεωρία. 

Ο T. H. HUXLEY ήταν καθηγητής στο Royal School of Mines στο South Kensington του Λονδίνου, που το 1905 συνενώθηκε με άλλες γειτονικές πανεπιστημιακές σχολές που βαφτίστηκαν Imperial College of Science and Technology (και από την δεκαετία του 1990) and Medicine. Το Imperial College έχει ονομάσει ένα κτήριο του Huxley Building, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετή τιμή για τον παγκοσμίως σπουδαίον T. H. Huxley. 

Ο ΓΡΑΦΩΝ εισήλθε με Royal Scholarship στο Imperial College το 1973, και είχε την τιμή τότε να παρακολουθεί διαλέξεις στο Lecture Theatre του (Old) Huxley Building (το πιο αρχαίο κτήριο της περιοχής από τον 19ο αιώνα), ακριβώς εκεί που έκανε τις δικές του διαλέξεις ο T. H. Huxley ένα αιώνα πιο πριν. Το 1974 συμπληρώθηκε το (New) Huxley Building, όπου στη συνέχεια ο γράφων είχε την τιμή να εργαστεί και να κάνει κάποιες σημαντικές ανακαλύψεις, μια εκ των οποίων είναι η επιστημονική ορθότητα του αγνωστικισμού, όπως ακριβώς είχε ορισθεί από τον T. H. Huxley το 1869, και όπως εξηγώ στη συνέχεια. 

ΕΠΕΙΔΗ το διεφθαρμένο (επιστημονικό;) κατεστημένο παραπληροφορεί (εσκεμμένα;) όχι μόνο το «κοινό» κοινό αλλά και τους καλόπιστους μελετητές όπως ο σοβαρός, συνετός, και συνεπής κ. Νίκος Α. Ρολάνδης, καταγράφουμε τις πιο κάτω πολύ σημαντικές πληροφορίες: 

ΤΟΝ 18ον αιώνα ο James Hutton, ένας από τους θεμελιωτές της μοντέρνας επιστημονικής γεωλογίας, αξιολόγησε όλα τα τότε δεδομένα που δεν έδειχναν κανένα ίχνος αρχής και καμιά προοπτική τέλους – «no vestige of a beginning, no prospect of an end». Για όσους νομίζουν πως τα νέα δεδομένα άλλαξαν κάτι, ερχόμαστε στον 20ον αιώνα: Το 1930, ο Νομπελίστας της φυσικής (που ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο) Sir J. J. Thompson έκδοσε ένα σοβαρό «warning against taking too seriously speculations about either the remote past or the remote future of the universe because such speculations are founded on very incomplete knowledge, which may even be confounded by the fads of the moment.» (The Listener 3, p. 117, 1930). Το 1977 ακόμα ένας Νομπελίστας της φυσικής, ο Hannes Alfven, δήλωσε ξεκάθαρα: «Τhe Big Bang theory is a myth. Nothing will be gained if we try to place another myth in the place which the Big Bang occupies now, not even if this new myth is adorned with still more beautiful mathematical formulas. The cosmological doctrine of today is an anti-intellectual factor, which is rather an important state of affairs”.» (Cosmology, History, and Theology (eds. W. Yourgrau and A. D. Breck, 1977)) 

ΤΟ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ γεγονός είναι πως στις θεμελιώδεις θεωρίες που διδάσκονται και χρησιμοποιούνται στο «Big Bang» (και όχι μόνο) περιέχονται και χοντρά λάθη. Ένα εξόφθαλμο σφάλμα που εκτίθεται αρκετά εύκολα το παίρνουμε από το δήθεν έγκυρο Scientific American: «The basic axiom of quantum mechanics is the uncertainty principle. This says that the more closely we look at any object, the more the object is disturbed by our looking at it, and the less we can know about the subsequent state of the object. Another less precise way of expressing the same principle is this: All objects of atomic size fluctuate continually.» (emphases added) Freeman J. Dyson, Scientific American 188(4), pp. 57-64, April 1953. 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ κλειδιά στην πρώτη έκφραση του «uncertainty principle» είναι «look» (προφανώς από παρατηρητή) και «disturb». Όμως η δεύτερη έκφραση του «uncertainty principle» δεν είναι ακριβώς «less precise». Αντιθέτως, είναι μια διατύπωση μιας εντελώς διαφορετικής υπόθεσης, από την οποία ο παρατηρητής έχει ξεχαστεί ή εξοριστεί από το αφήγημα και οι κβαντικές οντότητες αληθινά και πραγματικά και αδιάκοπα «χορέβουν» από μόνες τους. Από αυτό ακριβώς το χοντρό σφάλμα (τον αδιάκοπον «χορόν» των κβαντικών οντοτήτων) έχουν δήθεν «παραχθεί» όλα τα υλικά σωματίδια και ολόκληρο το σύμπαν!! Δηλαδή με άλλα λόγια ο δημιουργός του σύμπαντος δεν είναι ένας παντοδύναμος θεός αλλά η αβεβαιότητα στη γνώση του Heisenberg!!! 

ΚΑΛΟΥΜΕ τους καθηγητές που διδάσκουν αυτές τις ανοησίες, αλλά και όλους που τις έχουν διδαχθεί, να σχολιάσουν. Από την αρθογραφία του κυρίου Τάκη Αγαθοκλέους «Περί Δικαιοσύνης» στην «Αλήθεια» της 28.05.2020 δανειζόμαστε τις φράσεις «ρούφηγμα της γλώσσας» και «ένοχη σιγή» για την αναμενόμενη απάντηση. Υπενθυμίζουμε τις δημόσιες υποχρεώσεις των καθηγητών καθώς οι παχουλοί μισθοί και χορηγίες για έρευνα προέρχονται από τον φορολογούμενον πολίτη. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνο στις απόμακρες από την καθημερινότητα θεωρίες (δημιουργία σύμπαντος, κβαντομηχανική, σχετικότητα, κά) που γίνονται σφάλματα που δεν διορθώνονται. Το ίδιο ισχύει και για τα καθημερινά του εδώ και τώρα. Πχ βλέπουμε κάθε μέρα και στις εφημερίδες και στα κανάλια τις (μέγιστες και ελάχιστες) θερμοκρασίες σε διάφορα σημεία της Κύπρου. Το παράδοξο (πόσοι έχουν αναρρωτηθεί γιατί) είναι πως πάντα η πιο χαμηλή θερμοκρασία είναι στην κορυφή του Τροόδους ακόμα και το μεσημέρι που είναι πιο κοντά στον ήλιο. Όλα τα βιβλία που έχει δει ο γράφων παρεξηγούν το φαινόμενο. Π.χ. το διδακτικό βιβλίο Επιστήμη του Περιβάλλοντος της Β’ Ενιαίου Λυκείου της Υπηρεσίας Ανάπτυξης Προγραμμάτων (Λευκωσία, 2001) στη σελίδα 67 επιχειρεί να εξηγήσει την «Μεταβολή της θερμοκρασίας με την Αύξηση του Υψόμετρου» «με στις ιδιότητες που έχουν τα αέρια. Όταν μια ποσότητα αέρα ανέρχεται [λόγω του ανέμου], τότε εκτείνεται, αποκτά μικρότερη πίεση, και ξοδεύεται ενέργεια, η οποία χρησιμοποιείται για να σπρώχνονται τα μόρια του αέρα. Η απώλεια της ενέργειας προκαλεί πτώση της θερμοκρασίας.» Αυτή η εξήγηση (που χρονολογείται από τον 18ον αιώνα!) διαψεύδεται καθοριστικά από τις αρκετές ημέρες ετησίως που επικρατεί νηνεμία – τις Αλκυονίδες ημέρες του χειμώνα και τους καύσωνες του κακοκαιριού (sic) οπόταν το φαινόμενο παραμένει τόσο έντονο όσο πάντα! 

ΑΚΟΜΑ ένα καθημερινό φαινόμενο που διδάσκεται λανθασμένα ακόμα και στο δημοτικό σχολείο είναι το ότι ο επίπεδος καθρέφτης αλλάζει το δεξιά με το αριστερά αλλά δεν αλλάζει το πάνω με το κάτω. Αυτό το χοντρό σφάλμα (που μάλλον χρονολογείται από την αρχαία Ελλάδα!) μπορεί να επιδειχθεί εύκολα με κοινά αντικείμενα που όλοι έχουμε στα σπίτια μας. Πόσοι καθηγητές της φυσικής έχουν προσέξει αυτά τα πολύ στοιχειώδη λάθη, και πόσοι έχουν ανακαλύψει τις επιστημονικά ορθές εξηγήσεις; 

ΟΛΑ αυτά συντρίβουν και την σύγχρονη άποψη του εκπαιδευτικού κατεστημένου όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων πως ο κύριος σκοπός της παιδείας είναι οι μαθητές να μαθαίνουν από μόνοι τους, να αναπτύσσουν κριτική και καινοτόμο σκέψη, και άλλοι παρόμοιοι ευσεβοποθισμοί. Αφού όλοι οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων έχουν αποδειχθεί ανίκανοι σε όλα αυτά, πώς είναι δυνατόν να τα μεταδώσουν στους μαθητές; 

ΕΡΩΤΟΥΜΕ λοιπόν τον σοβαρόν κ. Νίκο Α. Ρολάνδη (και όσους άλλους ενδιαφέρονται): Πιστεύετε αυτά που διδάσκουν για την πολύ μακρινή δημιουργία του σύμπαντος εκείνοι που έχουν αποδειχθεί εδώ και αιώνες παντελώς ανίκανοι να διορθώσουν τα στοιχειώδη και χοντρά σφάλματα στην καθημερινότητα του εδώ και τώρα;