Το πιο βαθύ κενό της Ελληνικής παιδείας

“Το πιο βαθύ κενό της Ελληνικής παιδείας” ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 23.11.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.729, σελ. 16

Οταν αναφερόμαστε στην εθνική μας υπόσταση χρησιμοποιούμε ως επί το πλείστον τη λέξη «Ελλάδα» και τα παράγωγά της. Παραδείγματος χάριν, σήμα κατατεθέν στις εθνικές μας εορτές αποτελεί το γνωστό πατριωτικό εμβατήριο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Παρεμπιπτόντως, είναι μήπως η Κυπριακή Δημοκρατία το μοναδικό (ανεξάρτητο;) κράτος στον κόσμο που γιορτάζει όχι μόνο τις δικές του εθνικές επετείους αλλά και εκείνες κάποιου άλλου κράτους – της Ελληνικής Δημοκρατίας;

Ωστόσο, ο πιο γνωστός στίχος στο πιο γνωστό ποιητικό του έργο (του 20ου αιώνα) «Ρωμιοσύνη» του γνωστού Γιάννη Ρίτσου είναι «τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις», που το μελοποίησε ο πιο γνωστός Μίκης Θεοδωράκης. Επίσης, ο βαφτισμένος ως ο εθνικός ποιητής της Κύπρου Βασίλης Μιχαηλίδης στο πιο γνωστό του έργο (του 19ου αιώνα) «9η Ιουλίου» έγραψε τον πολύ γνωστό στίχο, «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου». Ο δε Λεόντιος Μαχαιράς στο γνωστό του ιστορικό έργο (του 15ου αιώνα) «Εξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου», ανησυχεί για τη νόθευση της γλώσσας των Ρωμιών με πολλές λέξεις γλώσσας των Φράγκων. Το δε γνωστό δημοτικό τραγούδι (του 19ου αιώνα) παρουσιάζει τον ήρωα Αθανάσιο Διάκο να δηλώνει, «εγώ Γραικός (ή Γρεκός;) γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». 

Εύλογα προκύπτει το βασανιστικό ερώτημα, τελικά λοιπόν τι είμαστε, Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί, ή κάτι άλλο (πχ Βυζαντινοί); Επίσης, γιατί η παιδεία στην Ελλάδα και στην Κύπρο χαρακτηρίζεται πάντα ως/σαν Ελληνική και ποτέ ως/σαν Ρωμιοσύνικη, Γραίκικη, Βυζαντινή, ή κάτι άλλο; Τελικά, στις δώδεκα ολόκληρες σχολικές χρονιές της Ελληνικής λοιπόν παιδείας γιατί δεν αναφέρονται καν όλα αυτά τα καυτά ερωτήματα;