Η πιο πικρή πραγματικότητα γύρω από την «Επιτροπή» αποζημιώσεων

 «Η πιο πικρή πραγματικότητα γύρω από την «Επιτροπή» αποζημιώσεων», ΑΛΗΘΕΙΑ 25.11.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.731, σελ. 16

Σ το πολύ ενδιαφέρον άρθρο «Μύθοι και πραγματικότητες γύρω από την «Επιτροπή» αποζημιώσεων» στην «Αλήθεια» της Κυριακής 22 Νοεμβρίου 2020, ο κος Κώστας Μαυρίδης (Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) - Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο) μας πληροφόρησε για τους διάφορους μύθους και πραγματικότητες που κυκλοφόρησαν (κατά το πλείστον εσκεμμένα) σχετικά με το καυτό αυτό θέμα, όχι όμως επαρκώς.

Τον Δεκέμβριον του 2012 τα ΜΜΕ δημοσιoπoίησαν την διευθέτηση κάποιου κου Τύμβιου με την «Επιτροπή» αποζημιώσεων. Το σπουδαίον της υπόθεσης είναι ότι ο κος Τύμβιος, προτού αποταθεί στην «Επιτροπή», απευθύνθηκε στις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας (της τότε κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου) με την εξής πρόταση. Η κρίση του Χρηματιστηρίου το 2000 (που μεγάλο ποσοστό της ευθύνης προφανώς ανήκει στις ίδιες αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας) του προκάλεσε χρέη εκατομμυρίων. Για να εξοφλήσει λοιπόν τα χρέη του πρότεινε να πουλήσει ή να υποθηκεύσει την κατεχόμενη περιουσία του (αξίας πιο πολλών εκατομμυρίων) στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η αποκαλυπτική και εξευτελιστική απάντηση ήταν πως η (και τότε ΚΑΙ σήμερα!) υπάρχουσα νομοθεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ οποιαδήποτε τέτοια διευθέτηση.

 Ποιο λοιπόν είναι το πραγματικό κράτος, εκείνο που ΔΕΝ ανταποκρίνεται στα αιτήματα των πολιτών ή εκείνο που ανταποκρίνεται, και ποιο είναι το ψευδοκράτος;

Το πιο βαθύ κενό της Ελληνικής παιδείας

“Το πιο βαθύ κενό της Ελληνικής παιδείας” ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 23.11.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.729, σελ. 16

Οταν αναφερόμαστε στην εθνική μας υπόσταση χρησιμοποιούμε ως επί το πλείστον τη λέξη «Ελλάδα» και τα παράγωγά της. Παραδείγματος χάριν, σήμα κατατεθέν στις εθνικές μας εορτές αποτελεί το γνωστό πατριωτικό εμβατήριο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Παρεμπιπτόντως, είναι μήπως η Κυπριακή Δημοκρατία το μοναδικό (ανεξάρτητο;) κράτος στον κόσμο που γιορτάζει όχι μόνο τις δικές του εθνικές επετείους αλλά και εκείνες κάποιου άλλου κράτους – της Ελληνικής Δημοκρατίας;

Ωστόσο, ο πιο γνωστός στίχος στο πιο γνωστό ποιητικό του έργο (του 20ου αιώνα) «Ρωμιοσύνη» του γνωστού Γιάννη Ρίτσου είναι «τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις», που το μελοποίησε ο πιο γνωστός Μίκης Θεοδωράκης. Επίσης, ο βαφτισμένος ως ο εθνικός ποιητής της Κύπρου Βασίλης Μιχαηλίδης στο πιο γνωστό του έργο (του 19ου αιώνα) «9η Ιουλίου» έγραψε τον πολύ γνωστό στίχο, «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου». Ο δε Λεόντιος Μαχαιράς στο γνωστό του ιστορικό έργο (του 15ου αιώνα) «Εξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου», ανησυχεί για τη νόθευση της γλώσσας των Ρωμιών με πολλές λέξεις γλώσσας των Φράγκων. Το δε γνωστό δημοτικό τραγούδι (του 19ου αιώνα) παρουσιάζει τον ήρωα Αθανάσιο Διάκο να δηλώνει, «εγώ Γραικός (ή Γρεκός;) γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». 

Εύλογα προκύπτει το βασανιστικό ερώτημα, τελικά λοιπόν τι είμαστε, Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί, ή κάτι άλλο (πχ Βυζαντινοί); Επίσης, γιατί η παιδεία στην Ελλάδα και στην Κύπρο χαρακτηρίζεται πάντα ως/σαν Ελληνική και ποτέ ως/σαν Ρωμιοσύνικη, Γραίκικη, Βυζαντινή, ή κάτι άλλο; Τελικά, στις δώδεκα ολόκληρες σχολικές χρονιές της Ελληνικής λοιπόν παιδείας γιατί δεν αναφέρονται καν όλα αυτά τα καυτά ερωτήματα;

Το επιστημονικό κριτήριο για κρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις εμπορικών οργανισμών

«Το επιστημονικό κριτήριο για κρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις εμπορικών οργανισμών» ΑΛΗΘΕΙΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ 22.11.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.728, σελ. 16

 Οι ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εμπορικών οργανισμών άρχισαν να περιλαμβάνονται στα προγράμματα πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων από τη δεκαετία του 1980. Ωστόσο, λόγω της συνήθως υποκειμενικής φύσης των περιεχομένων των πολιτικών προγραμμάτων, μερικοί από τους τότε ιδιωτικοποιημένους εμπορικούς οργανισμούς σε κάποια κράτη απέτυχαν παταγωδώς. Ακόμη και οι πανεπιστημιακοί που δίνουν συμβουλές στα πολιτικά κόμματα και στις κυβερνήσεις προφανώς έχουν διαμορφώσει τις απόψεις και τις διδασκαλίες τους στο θέμα αυτό από τις υποκειμενικές πολιτικές πεποιθήσεις τους, αντί να βασιστούν σε αντικειμενικά επιστημονικά κριτήρια. Όταν τη δεκαετία του 1980 η κυβέρνηση της Βρετανίας ανακοίνωσε τον σκοπό της να ιδιωτικοποιήσει την υδατοπρομήθεια, εγώ (ο αφελής;), που τότε κατοικούσα στο Λονδίνο, διερωτήθηκα πόσες βρύσες θα μου εγκαταστούσαν στο σπίτι μου για να έχω παρόμοιες επιλογές όπως όταν αγόραζα εμφιαλωμένο νερό. Προφανώς, το όλο θέμα ήταν προβληματικό και για να πληροφορηθώ την διευθέτησή του άρχισα να κοιτάζω συστηματικά και προσεκτικά όλες τις εκδόσεις των εφημερίδων και των περιοδικών, κάτι που (δηλαδή η διευθέτησή του θέματος) όμως δεν έγινε ποτέ στη Βρετανία, και μάλλον και πουθενά αλλού.

Ο πρωταρχικός σκοπός όλων των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων προφανώς είναι να παραμείνουν στην εξουσία, δηλαδή να επανεκλεγούν. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το βραχυπρόθεσμο συμφέρον των κυβερνήσεων εξυπηρετείται με το να δωροδοκούν τους ψηφοφόρους με πιο χαμηλούς φόρους, πιο υψηλές συντάξεις, και γενικά πιο γενναιόδωρες δημόσιες υπηρεσίες. Τουναντίον, η προτεραιότητα των ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι η μεγιστοποίηση του χρηματικού κέρδους. Επομένως, εάν κάποια ιδιωτικοποιημένη εμπορική επιχείρηση έχει μονοπώλιο, τότε το δημόσιο συμφέρον μάλλον θα τείνει να ζημιωθεί, κάτι που όντως έχει πραγματικά συμβεί (πχ οι σιδηρόδρομοι στη Βρετανία, το αποχετευτικό στο Παρίσι).

Για το καλύτερο, λοιπόν, μακροπρόθεσμο συμφέρον του δημοσίου, προτείνω έναν απλό κανόνα που απαντά στο ακανθώδες ζήτημα για το ποιοι εμπορικοί οργανισμοί πρέπει να ανήκουν σε, και να διαχειρίζονται από, ιδιώτες:

Πρέπει να υπάρχει πραγματικός και υγιής ανταγωνισμός μεταξύ τουλάχιστον δύο διαφορετικών και ανεξάρτητων οργανισμών που εμπορεύονται τα ίδια ή όμοια προϊόντα ή υπηρεσίες. 

Ή με άλλα λόγια: Ο πελάτης πρέπει να έχει ξεκάθαρη επιλογή να αγοράσει ένα συγκεκριμένο προϊόν ή υπηρεσία από τουλάχιστον δύο διαφορετικούς και ανεξάρτητους οργανισμούς. 

Εάν και όταν αυτό το κριτήριο δεν είναι οικονομικά εφικτό να ικανοποιηθεί, όπως στις περιπτώσεις δρόμων, σιδηροδρόμων, σωλήνων (για προμήθεια νερού ή φυσικού αερίου ή για αποχετεύσεις), συρμάτων, καλωδίων, οπτικών ινών (για μεταφορά ενέργειας ή πληροφοριών), στρατού, αστυνομίας, κ. ά, πρέπει να είναι το αναπόφευκτο καθήκον του κράτους να διαχειρίζεται αυτές τις επιχειρήσεις - που είναι ζωτικής σημασίας για το δημόσιο. Εάν το κράτος αποτύχει σε όλα αυτά τα ζωτικά καθήκοντα, οι καταστάσεις αυτές πρέπει να θεωρηθούν ως αυτό που πραγματικά είναι – κακή διακυβέρνηση. Φυσικά μπορεί να υπάρξουν και ακραίες συνθήκες -σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης-στις οποίες το κριτήριό μας θα πρέπει μάλλον να παραβλέπεται, όπως πχ πόλεμοι, πανδημίες, και μεγάλες φυσικές καταστροφές. Αυτές οι περιπτώσεις χρειάζονται τις δικές τους ειδικές μελέτες. Άλλες ειδικές μελέτες χρειάζονται και οι μη απλές περιπτώσεις που, και σε κανονικές συνθήκες, λόγω των επιπλοκών το κριτήριό μας να μην ισχύει ικανοποιητικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είναι το καθήκον των ιδίων των πολιτικών κομμάτων αλλά και των πανεπιστημιακών στις κυβερνητικές επιστήμες, πολιτικές επιστήμες, οικονομικές επιστήμες, διοικητικές επιστήμες, κοινωνικές επιστήμες, κ.λπ, να μελετήσουν το όλο θέμα και να διατυπώσουν τις καλύτερες απαντήσεις. Ποια θέματα τρίχες μελετούσαν όλες αυτές τις δεκαετίες, και δεν έχουν μελετήσει και αυτό το θέμα; 

Η κατεξοχήν περίπτωση που χρήζει επείγουσας μελέτης και ειδικής εξέτασης είναι το ίδιο το παρόν δημοκρατικό πολίτευμα. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον σφοδρό ανταγωνισμό μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, όπως επίσης και την ξεκάθαρα επιλογή που έχουν οι ψηφοφόροι. Ενδείκνυται λοιπόν η ιδιωτικοποίηση (τουλάχιστον της μισθοδοσίας) της κυβέρνησης. Εξόφθαλμα σκάνδαλα συνιστούν (για όσους έχουν την ικανότητα να τα διακρίνουν) οι πλουσιοπάροχες κρατικές χορηγίες που απολαμβάνουν τα πολιτικά κόμματα, όπως επίσης και οι υπερβολικοί μισθοί και συντάξεις που απολαμβάνουν και οι εκλεγμένοι και οι διορισμένοι αξιωματούχοι του κράτους. Τα πολιτικά κόμματα, λοιπόν, και οι αξιωματούχοι του κράτους ΔΕΝ υπηρετούν την πατρίδα. Αντιθέτως, εκμεταλλεύονται τη νοητική (και επομένως και την πολιτική) ανωριμότητα της πλειονότητας του λαού προς ίδιον όφελος. 

Η Γη κινείται σχετικά ή απόλυτα;

«Η Γη κινείται σχετικά ή απόλυτα;», ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 11.11.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.717, σελ. 16

Στα «Της Ημέρας» στην «Αλήθεια» (Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020) διαβάσαμε και το εξής: «1992: Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ αποκαθιστά τη μνήμη του Γαλιλαίου, έπειτα από 359 χρόνια, ζητώντας δημόσια συγγνώμη για τις διώξεις που υπέστη ο μεγάλος σοφός: ‘‘Η Ιερά Εξέταση’’, είπε, ‘‘ερμήνευσε τη Βίβλο λαθεμένα’’».

Σε προηγούμενο άρθρο μου στην «Αλήθεια» («Αγνωστικισμός και λανθασμένες διδασκαλίες», 06/07/ 2020) υπέδειξα ότι διδάσκονται εξόφθαλμες ανοησίες από τους καθηγητές των φυσικών επιστημών από το Δημοτικό μέχρι και το Πανεπιστήμιο και ανέφερα συγκεκριμένα παραδείγματα. Η πιο πάνω αναφορά στον πασίγνωστο Γαλιλαίο μας δίνει την αφορμή για αναφορά σε άλλο ένα ενδιαφέρον παράδειγμα συγχυσμένων διδασκαλιών: Και για επιστήμονες και για το πλατύ κοινό και ο Γαλιλαίος και ο Αϊνστάιν είναι «superstars» της επιστήμης και δοξάζονται κυρίως για τους εξής λόγους:

Ο Γαλιλαίος είναι γνωστός όχι τόσο για τις δικές του σπουδαίες ανακαλύψεις αλλά γιατί δίδασκε τη θεωρία κάποιων άλλων – του Αρίσταρχου και του Κοπέρνικου – ότι δηλαδή η Γη έχει απόλυτη κίνηση ως προς τον απόλυτα ακίνητον Ήλιο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το 1633 ο Γαλιλαίος καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση. Αντιθέτως, ο Αϊνστάιν είναι γνωστός για τη σχετικότητα όλων των κινήσεων. Στο βιβλίο The Evolution of Physics (CUP, 1938) των Albert Einstein and Leopold Infeld, διαβάζουμε (p. 224): «The struggle, so violent in the early days of science, between the views of Ptolemy and Copernicus [is] then [seen to] be quite meaningless. Either co-ordinate system [can now] be used with equal justification. The two sentences, 'the sun is at rest and the earth moves' or 'the sun moves and the earth is at rest', simply mean two different conventions concerning two different coordinate systems».

Ήταν λοιπόν ανόημος (meaningless) και μάταιος ο αγώνας του Γαλιλαίου; Με αστρονομικές παρατηρήσεις και με πειράματα στο εργαστήριο στους τελευταίους τρεις αιώνες ανακαλύφθηκαν φαινόμενα – Bradley 1725, Bessel 1833, Foucault 1851, Sagnac 1912, Michelson-Gale 1925, κ.ά. – που θεωρήθηκαν ότι απέδειξαν τις δύο απόλυτες κινήσεις της Γης – (α) περιφορά γύρω από τον Ήλιο και (β) περιστροφή γύρω από τον άξονά της. Από το 1977 ο γράφων ερευνά να μάθει πώς ο Αϊνστάιν και οι ακόλουθοί του ανέτρεψαν αυτές τις θεωρήσεις και ποτέ δεν βρήκε.

Σημειωτέον, η Ιερά Εξέταση ναι μεν απαγόρευσε την ηλιοκεντρική θεωρία ως απόλυτη αλήθεια, επέτρεψε όμως τη διδασκαλία και τη χρήση της ως εργαλείο για την πρόβλεψη των εκλείψεων και γενικά των ανά πάσα στιγμή θέσεων των ουράνιων σωμάτων, που φυσικά το πετύχεναι αρκετά καλά. Η νόστιμη ειρωνεία είναι πως ο Αϊνστάιν όχι μόνο απέρριψε τη θέση του Γαλιλαίου αλλά (όπως διαφαίνεται και από το πιο πάνω απόσπασμα) και ουσιαστικά αγκάλιασε τη θέση της Ιεράς Εξέτασης που καταδίκασε τον Γαλιλαίο. Η πιο απολαυστική ειρωνεία είναι πως ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ ανακοίνωσε το 1979 την απόφασή του (να διορίσει επιτροπή από διακεκριμένους επιστήμονες για να επανεξετάσουν την υπόθεση Γαλιλαίου) σε διεθνές συνέδριο που γιόρταζε την εκατονταετία των γενεθλίων του... Αϊνστάιν!

Η εν λόγω επιτροπή λοιπόν έπειτα από 12 χρόνια εκτεταμένης μελέτης και μετά από 359 χρόνια από την καταδίκη του Γαλιλαίου αθώωσε τον Γαλιλαίο και (προφανώς υποθέτουμε) συμβιβάστηκε με τη θέση του. Η νέα καυτή απορία είναι: «Πότε η Καθολική Εκκλησία (και όχι μόνο) θα εξετάσει το εξόφθαλμο ασυμβίβαστο του Αϊνστάιν με τον Γαλιλαίο;». Μια άλλη πιο καυτή απορία είναι: «Πόσοι πτυχιούχοι και πόσοι καθηγητές της φυσικής έχουν αντιληφθεί όλες τις πιο πάνω ατασθαλίες;» Γνωρίζει κανένας; Πριν τρεις ολόκληρες δεκαετίες, το 1989 και το 1993, με τον τότε συνεργάτη μου στο Imperial College Μιχάλη Ψιμόπουλο, δημοσιεύσαμε στη γνωστή επιστημονική επιθεώρηση (και αλλού) άρθρα που επεσήμαναν όλες τις πιο πάνω (και άλλες) ασχημίες και καλέσαμε τους υπεύθυνους αρμόδιους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να επιληφθούν του όλου θέματος. ((α) «Does the Earth really move?» Nature vol. 341, no. 6238, p. 100, 1989 και (β) «Problems with Galileo» Nature Vol. 363, p. 108, 13 May 1993) Σημειωτέον, αυτά τα άρθρα είχαν αφετηρία συγκεκριμένες ξεκάθαρα εσφαλμένες δηλώσεις από υψηλόβαθμους εκπροσώπους επισήμων επιστημονικών οργανισμών.

Ποια λοιπόν ήταν η συνέχεια στις εν λόγω αθλιότητες; Για να απαντήσω το τελευταίο ερώτημα, χρησιμοποιώ την ακριβώς περιγραφική φράση «ένοχη σιγή» των (υποτίθεται) αρμοδίων. Δανείζομαι την εν λόγω εύστοχη φράση από την εξαιρετική αρθρογραφία του κυρίου Τάκη Αγαθοκλέους «Περί Δικαιοσύνης» στην «Αλήθεια» της 28 05 2020 μεταξύ άλλων για τους πραγματικά ηρωικούς αγώνες του κ. Αλέκου Κωνσταντινίδη από το 1983 για να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη στην κυπριακή Μπανανία. Ο αγώνας του γράφοντος για την αποκατάσταση της σωστής επιστήμης (όχι μόνο στο παρόν ζήτημα αλλά και σε διάφορα άλλα) χρονολογείται από το 1977. Ενδιαφέρεται κανένας να τον συνεχίσει; 

Οι καθυστερημένοι της Κύπρου

«Οι καθυστερημένοι της Κύπρου” ΑΛΗΘΕΙΑ 2020-11-08 σελ. 17

Με την πρόσφατη έξαρση της επεκτατικότητας της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Αμμόχωστο, ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων που ωρύονται κατά της κακής και βάρβαρης Τουρκίας συνεχίζει να αυξάνεται εκθετικά, και ομοίως η ένταση των ωρυγών και των διαμαρτυριών. Δυστυχώς, όλα αυτά γίνονται πάρα πολύ αργά: Πόσοι από τους ωρυόμενους γνωρίζουν πως πριν την 1ην Απριλίου του 1955 οι λίγοι σώφρονες Ελληνοκύπριοι προειδοποιούσαν για τους πολύ σοβαρούς κινδύνους που θα ελλόχευε τυχόν ένοπλος αγώνας - συγκεκριμένα πως η Βρετανία θα εφάρμοζε την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», όπως ακριβώς είχε ήδη συμβεί το 1947 και 1948 και στη Βρετανική Ινδία και στη Βρετανική Παλαιστίνη με διχοτομήσεις και εκατομμύρια θύματα;

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι πλείστοι ανιστόρητοι Ελληνοκύπριοι αγνοούν τα εν λόγω σπουδαία γεγονότα, όπως και τα σχέδια Νιχάτ Ερίμ του 1956 για την ανάκτηση της Κύπρου από την Τουρκία. Ωστόσο, υπάρχουν και μερικοί Ελληνοκύπριοι που γνωρίζουν όλα αυτά, και που κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες: (α) οι εντελώς ανόητοι που είναι ανίκανοι να αντιληφθούν την αιτιατή σχέση μεταξύ της 1ην Απριλίου του 1955 και των μεγάλων συμφορών της Κύπρου που ακολούθησαν, και (β) οι επιτήδειοι απατεώνες πολιτικάντηδες που με την αισχρή πατριδοκαπηλία διαχρονικά πετυχαίνουν να μαντρίζουν τα χαμένα πρόβατα της Κύπρου στο δικό τους κομματικό μαντρί.

 ΕΙΝΑΙ οι ίδιοι αδίστακτοι ανθρωποθυσιαστές και ανθρωποθυσιολάτρες (ή της ίδιας αρρωστημένης νοοτροπίας) που όταν το 1955 ουσιαστικά ΔΕΝ υπήρχε σκλαβιά αμέσως ξεκίνησαν πόλεμο που αιματοκύλησε την Κύπρο, ενώ από τη στιγμή της πραγματικής σκλαβιάς του 1974 (που αυτοί οι ίδιοι ουσιαστικά μας έφεραν) αερολογούν και μας υπόσχονται αγώνα... μακροχρόνιο! Είναι, επίσης, οι ηττημένοι του 1959 και του 1974 που αυτοπροβάλλονται σαν πανίσχυροι και αήττητοι Μεγαλέξαντροι. Επιπλέον, αυτοί οι ίδιοι σήμερα ειρωνεύονται τις συμπεριφορές «καλού παιδιού», αλλά εθελοτυφλούν για τις συμπεριφορές «κακού παιδιού» της περιόδου 1955 - 1974 (που προκάλεσαν τις μεγάλες συμφορές) και του 2004 (αποτέλεσμα ‘ΟΧΙ’ δημοψηφίσματος που μονιμοποίησε την απώλεια Αμμοχώστου, Μόρφου, και δεκάδων κωμοπόλεων και χωριών, και δυσφήμισε διεθνώς τους Ελληνοκύπριους).

ΤΕΛΙΚΑ, η εύστοχη πρόταση του κυρίου Τάκη Αγαθοκλέους που χρησιμοποίησε για το ΑΚΕΛ («Αλήθεια», Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020), ισχύει και για το παρόν θέμα: «Έχουν την αναίδεια να βγάζουν τους εαυτούς τους κούπα άπαννη και να επιρρίπτουν τις ευθύνες στους άλλους».

Η ΓΝΩΣΗ, λοιπόν, των σημαντικών γεγονότων του παρελθόντος και η ορθή αξιολόγησή τους προφανώς είναι απαραίτητη για την κατανόηση των τεκταινομένων του παρόντος. Αλλιώς, τα μοιραία σφάλματα του παρελθόντος και τα καταστροφικά επακόλουθα θα επαναλαμβάνονται στο μέλλον, και η κατρακύλα στον γκρεμό των ψευδαισθήσεων θα συνεχίζεται επ’ άπειρον.