Άγιος προστάτης του αθλητισμού;

«Αγιος προστάτης αθλητισμού;»  ΤΡΙΤΗ 28.7.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.612 - σελ. 16

Μετά την πρόσφατη δημοσίευση του πολυσχολιασμένου πλέον άρθρου «Θρησκευτικά στο σχολείο: Επιλογή ή υποχρέωση» της μαθήτριας Λυκείου στον «Δασουπολίτη» και την μη πρέπουσα αντίδρασην από κάποιους καθηγητές των θρησκευτικών μαθημάτων, στις εκατοντάδες (βάσιμα και αβάσιμα) σχόλια επιθυμώ να προσθέσω το εξής:  

Για να μην αδικηθούν συλλογικά οι καθηγητές των θρησκευτικών πιο πολύ από το δέον, υπενθυμίζουμε ότι διδάσκουν πως το σύμπαν δημιουργήθηκε από έναν παντοδύναμο Θεό, μια διδασκαλία που είναι συζητήσιμη.  Όμως, όπως υπέδειξα σε προηγούμενο άρθρο μου στην Αλήθεια («Αγνωστικισμός και λανθασμένες διδασκαλίες», 06 07 2020), οι καθηγητές των φυσικών επιστημών διδάσκουν την εξόφθαλμην ανοησία πως το σύμπαν δημιουργήθηκε από μιαν αβεβαιότητα!  (Συγκεκριμένα την αβεβαιότητα στη γνώση του γνωστού Werner Heisenberg.) 

Επιχειρηματολογώ πως είναι καιρός να γνωστοποιηθούν και να συζητηθούν και άλλα προβληματικά ζητήματα και κακώς κείμενα στο ίδιο γενικό θέμα των θρησκευτικών.  Στο παρόν σημείωμα θίγουμε ένα μικρό αλλά όχι ασήμαντο θέμα, και υποβάλλουμε τις εξής δύο απλές ερωτήσεις: 

ΕΡΩΤΗΣΗ 1:  Στη Χριστιανική θρησκεία ποιός είναι ο άγιος προστάτης  του πυροβολικού – που έχει τον συγκεκριμένον βάρβαρον σκοπόν του να σκοτώνει ανθρώπους και γενικά να καταστρέφει; 

Σχεδόν όλοι οι πιστοί Χριστιανοί γνωρίζουν την απάντηση: η Αγία Βαρβάρα. 

ΕΡΩΤΗΣΗ 2:  Στη Χριστιανική θρησκεία ποιός είναι ο άγιος προστάτης του αθλητισμού – που είναι για το ευ αγωνίζεσθαι και για την ευγενήν άμιλλα; 

Γνωρίζει κανένας;  Οι εν λόγω ερωτήσεις απευθύνονται γενικά σε όλους τους πιστούς Χριστιανούς αλλά ειδικά και συγκεκριμένα στις χιλιάδες (i) καθηγητές των θρησκευτικών μαθημάτων που είναι φίλαθλοι ή και αθλούμενοι και (ii) καθηγητές των αθλητικών επιστημών και τεχνών που είναι και πιστοί Χριστιανοί.  

Ελπίζουμε η αντίδραση να μην είναι και πάλιν (όπως σε πολλά άλλα κακώς κείμενα θέματα, πχ η προαναφερθείσα ανόητη διδασκαλία των καθηγητών των φυσικών επιστημών για τη δημιουργία του σύμπαντος) το «ρούφηγμα της γλώσσας» και η «ένοχη σιγή» – εύστοχες φράσεις τις οποίες δανείζομαι από την εξαιρετικήν αρθογραφίαν του κυρίου Τάκη Αγαθοκλέους «Περί Δικαιοσύνης» στην Αλήθεια της 28 05 2020. 

 

Εμπάθεια και empathy – γλωσσικός και πολιτικός προβληματισμός!

“Empathy”, ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 20.7.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.604 – σελ. 16

Η σκανδαλώδης συμπεριφορά του πολιτικού κόμματος ΕΔΕΚ ως εμπορική επιχείρηση για να εξασφαλίσει χρηματική κρατική βοήθεια με καταχρηστικό τρόπο (εκτός από τις νενομιμένες από το πολιτικό κατεστημένο, αλλά ηθικά αβάσιμες, κρατικές χορηγίες για όλα τα πολιτικά κόμματα) φυσικά οδήγησε την «Αλήθεια» να κάνει την απόλυτα δικαιολογημένη αντικειμενική κριτική. Η αντίδραση της ΕΔΕΚ ήταν να κατηγορήσει αδίκως και γελοίως την «Αλήθεια» για εμπάθεια.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στήλη «ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ» του κ. Αλέκου Κωνσταντινίδη στην «Αλήθεια» στις 11 Ιουνίου 2020 μας βοηθά να κατανοήσουμε την όλη υπόθεση, χαρακτηριστική της Κυπριακής Μπανανίας, δίνοντάς μας και τον ορισμό της λέξης «Εμπάθεια: το να κυριαρχείται κάποιος από έντονα συναισθήματα εχθρότητας, κακίας ή μίσους.» Αυτή η λέξη πρέπει να προβληματίσει όλους εμάς που νοιαζόμαστε για την σωστή γνώση και χρήση της γλώσσας, για τους εξής λόγους: 

ΑΠΟ τη δεκαετία του 1990, η (ετυμολογικά ελληνική) λέξη «empathy» είναι μιά κοινή λέξη της αγγλικής καθομιλουμένης γλώσσας (που είναι και η παγκόσμια γλώσσα), που όμως και παραδόξως έχει πολύ διαφορετική, σχεδόν αντίθετη, σημασία από την λέξη «εμπάθεια» της Νέας Ελληνικής γλώσσας. Η κατάσταση με την λέξη «empathy» στην αγγλική γλώσσα δεν ήταν πάντα έτσι. Πριν έναν αιώνα η λέξη αυτή δεν υπήρχε καν στην αγγλική γλώσσα.

Η ΛΕΞΗ«empathy» δημιουργήθηκε (coined) γύρω στο 1920 από έναν Αμερικανό επιστήμονα ειδικά ως επιστημονικός όρος της ψυχολογίας για να καλύψει ένα σημαντικό κενό στην ορολογία της συγκεκριμένης επιστήμης. Προφανώς χρησιμοποιήθηκε η απαιτούμενη διορατικότητα και σοφία ενός σωστού επιστήμονα για να κωδικοποιηθεί μια πολύ σημαντική και χρήσιμη έννοια σε ένα δυναμικό όρο. (Απολογούμαι που δεν θυμάμαι το όνομα του σπουδαίου αυτού επιστήμονα γιατί μελέτησα το όλο θέμα πριν από δεκαετίες.) Στο Oxford English Dictionary του 1920 το λήμμα «empathy» δεν υπάρχει. Στο American College Dictionary του 1950 το λήμμα «empathy» υπάρχει, αλλά είναι μόνο επιστημονικός όρος της ψυχολογίας.

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ η μεγάλη επιστημονική σπουδαιότητά και χρησιμότητα της λέξης «empathy» σταδιακά αναγνωρίστηκε, και ακολούθως τελικά χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις επιστήμες που μελετούν τον άνθρωπο (ανθρωπολογικές, ιατρικές, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές, εμπορικές, διδακτικές, θεατρικές, δημοσιογραφικές, αστυνομικές, διπλωματικές, πολεμικές, κλπ) μα και πιθανόν σε όλες τις ομιλούμενες γλώσσες του κόσμου (με προφορά όπως στην αγγλική), εκτός από την ελληνική γλώσσα.

 ΣΤΗ Νέα Ελληνική γλώσσα λοιπόν η παγκόσμια και ετυμολογικά ελληνική λέξη «empathy» (που είναι και παγκόσμιος επιστημονικός όρος) έχει αποδοθεί όχι ως «εμπάθεια» αλλά ως «ενσυναίσθηση». Ετσι έγινε επειδή η παγκόσμια λέξη «empathy» χρησιμοποιείται με την σωστή ετυμολογική σημασία, ενώ στην Νέα Ελληνική γλώσσα η λέξη «εμπάθεια» χρησιμοποιείται με μια πολύ διαφορετική και ετυμολογικά ανακριβή σημασία, που τον τωρινό ορισμό της τον σημειώσαμε στην αρχή του παρόντος σημειώματος.

ΚΑΚΙΑ, λοιπόν, εχθρότητα κακεντρέχεια, μοχθηρία, μίσος, αντιπάθεια είναι η ετυμολογικά μη ακριβής σημασία στην Νέα Ελληνική γλώσσα της λέξης «εμπάθεια», ενώ «empathy» έχει οριστεί ετυμολογικά ορθώς με την παραδοσιακή φράση της αγγλικής γλώσσας “to be in somebody else’s shoes” που αντιστοιχεί με την παραδοσιακή φράση της ελληνικής γλώσσας «το να μπεις μέσα στο πετσί κάποιου άλλου». Αναμφίβολα, παρόμοιες φράσεις πρέπει να υπάρχουν σε όλες τις αναπτυγμένες γλώσσες του κόσμου, φράσεις που όπως και όλες οι παροιμίες, τα γνωμικά κλπ έχουν αποταμιεύσει τις συμμαζεμένες συλλογικές σοφές εμπειρίες των λαών.

 ΜΕ ΑΛΛΑ πιο ακριβή λόγια, «empathy» ή «ενσυναίσθηση» είναι η νοητική ικανότητα κάποιου ανθρώπου να μπορεί να αντιληφθεί πώς αισθάνεται και πώς σκέφτεται κάποιος άλλος άνθρωπος – δηλαδή να κατανοήσει τα πάθη του άλλου. Αφού λοιπόν στην ελληνική γλώσσα υπήρχε ήδη η ομόριζη λέξη «αντιπάθεια» με την σημασία «εχθρότητα», γιατί να χρησιμοποιείται και η λέξη «εμπάθεια» με την ίδια σημασία, δημιουργώντας έτσι σοβαρή σύγχυση; Δεν γνωρίζω την ακριβή χρονική στιγμή όταν η αγγλική λέξη «empathy» που τώρα είναι και παγκόσμιος επιστημονικός όρος μεταφράστηκε επίσημα ως «ενσυναίσθηση» στην Νέα Ελληνική γλώσσα και από ποιές αρχές. Προφανώς επιθυμώ να πληροφορηθώ. Θυμούμαι ένα επιστημονικό κείμενο στην Νέα ελληνική γλώσσα από την δεκαετία του 1980 που χρησιμοποίησε όχι «ενσυναίσθηση» αλλά «empathy».

ΠΑΡΟΜΟΙΑ είναι και η κατάσταση με τις λέξεις «συμπάθεια» και «sympathy». Η ετυμολογικά ορθή σημασία στην αγγλική γλώσσα της λέξης «sympathy» είναι ο ένας άνθρωπος (εκτός από το να αντιληφθεί και να κατανοήσει) να συμμετέχει στα πάθη και να μοιράζεται τους πόνους κάποιου άλλου ανθρώπου, δηλαδή να του εκφράσει συλλυπητήρια. (Στην αγγλική γλώσσα χρησιμοποιούν και τη σοφή ρήση «a pain shared is a pain halved».) Η σημερινή σημασία της λέξης «συμπάθεια», δηλαδή ο ένας άνθρωπος να αρέσει σε έναν άλλον άνθρωπον, φαίνεται να είναι δευτερεύουσα που μάλλον απορρέει από την πιο πάνω ετυμοloγικά ορθή και κύρια σημασία.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ φαίνεται πως μόνο μια μειονότητα ανθρώπων κατέχουν και διαθέτουν αυτήν την σπουδαίαν ικανότητα («empathy» ή «ενσυναίσθηση»), τουλάχιστον στο καυτό για την Κύπρο θέμα του εθνικισμού, ένα συναίσθημα που διακατέχει συνήθως την πλειονότητα κάθε έθνους. Ο εθνικισμός, ρατσισμός κλπ προφανώς είναι ένα μίζερο σύγχρονο κατάλοιπο του πρωτόγονου «tribalism» που η βιολοgική εξέλιξη δεν είχε μέχρι στιγμής αρκετό χρόνο για να το εξαλείψει.

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ λοιπόν είναι ανίκανος να αντιληφθεί τη σημασία του εξόφθαλμου γεγονότος πως όπως αυτός παράλογα νοιώθει για το μισητό γι’ αυτόν έθνος και όλα τα μέλη του, ακριβώς το ίδιο παράλογα νοιώθει γι’ αυτόν ένας εθνικιστής που είναι μέλος του εν λόγω μισητού έθνους. Με άλλα λόγια, ο εθνικιστής είναι προφανώς ανίκανος να αντιληφθεί την (ενδεχομένως κάθε) παραλογία του, και γενικά είναι ανίκανος να εφαρμόσει το σοφό ρητό «γνώθι σαυτόν».

 ΑΥΤΗ η εν λόγω παραλογία είναι η κύρια αιτία για τους πιο πολλούς, αν όχι όλους γενικά, πολέμους και τις επακόλουθες σφαγές αμάχων, αντρών και γυναικών, βρεφών και υπερηλίκων, κάτι που στον 20ον αιώνα υποφέραμαι πολύ βαρειά και στη χώρα μας. Κατά κανόνα ο Ελληνοκύπριος εθνικιστής ορύεται για τα απεχθή εγκλήματα πολέμου των βάρβαρων Τούρκων γενικά, αλλά ειρωνεύeται καυστικά το «εκάμαμεν τζιαι ’μεις πολλά» που έχουν παραδεχτεί οι ιστορικά συνεπείς ομοεθνείς τους.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ, κατά τον Ελληνοκύπριο εθνικιστή του παρόντος, οι Ελληνοκύπριοι που στην περίοδο 1963- 1974 έπραξαν κάποια τάχα μικροπαραπτώματα δήθεν ήσαν μια μικρή μειονότητα φασιστών (που όμως επεκράτησαν στο πραξικόπημα του 1974).

ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ «Εκπαιδευτική Ψυχολογία» για την «Παιδαγωγική Κατάρτηση» των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης της Κύπρου, οι καθηγητές της αγγλικής γλώσσας (και μάλλον όλων των ξένων γλωσσών) διδάσκονται την λέξη «empathy» ενώ οι υπόλοιποι καθηγητές διδάσκονται την λέξη «ενσυναίσθηση». Φανταστείτε την σύγχυση που προκαλείται.

ΑΠΟτην δαιδάλεια λοιπόν σύγχυση που προκλήθηκε στον ελληνόφωνο κόσμο στο ακανθώδες θέμα «empathy»/«ενσυναίσθηση» τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, τουλάχιστον μία ελληνόφωνη εφημερίδα έχει μεταφράσει την παγκόσμια λέξη «empathy» από την τουρκική ή αγγλική γλώσσα στη Νέα Ελληνική γλώσσα ως «εμπάθεια», αντί με το σημασιακά ορθό «ενσυναίσθηση» (Εβδομαδιαία Λεμεσός, 12 Ιουνίου 2015, σελ. 1). Αυτό συνέβηκε με τις δηλώσεις του Μουσταφά Ακιντζί όταν τον Ιούνιο του 2015 αυτός και ο Νίκος Αναστασιάδης (αμφότεροι εκ Λεμεσού) διασκέδαζαν μαζί στη Λεμεσό. Επίσης σε Αγγλόφωνο επιστημονικό πρόγραμμα στο ΡΙΚ2 η λέξη «empathy» μεταφράστηκε ανακριβώς σε «βίωμα». (Σημειωτέον, αυτά τα ευτράπελα ο γράφων τα πρόσεξε τυχαίως, χωρίς ειδική έρευνα.)

 ΚΑΙ όλη αυτή λοιπόν η λυπητερή υπόθεση δυστυχώς συνιστά ένα σοβαρό γλωσσικό πρόβλημα που μειώνει το γόητρο της Νέας Ελληνικής γλώσσας.

 

Αγνωστικισμός και λανθασμένες διδασκαλίες

«Αγνωστικισμός και λανθασμένες διδασκαλίες», ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 6.7.2020 - ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 16.591 – σελ. 17

Η καθημερινή στήλη «ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΠΑΡΕΡΓΑ» του κ. Αλέκου Κωνσταντινίδη στην «Αλήθεια» είναι πάντα πολύ διαφωτιστική και χρήσιμη. Στις 02.06.2020 το θέμα της στήλης ήταν: «Αγνωστικισμός: Θεωρία η οποία αρνείται τη δυνατότητα της γνώσης σχετικά με την ύπαρξη ή την φύση οποιασδήποτε έσχατης πραγματικότητας και ιδίως του Θεού. Αγνωστικισμός: «Η θέσις ότι αντίθετα με ότι υποστηρίζουν οι άθεοι και οι θεϊστές, στην πράξη είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς εάν υπάρχει Θεός». Τον όρο χρησιμοποίησε ο T. H. Huxley (A Dictionary of Philosophy PAN books).» 

Ο ΓΡΑΦΩΝ από τη δεκαετία του 1970 είχε σοβαρούς λόγους (που σημειώνονται στη συνέχεια) να μελετήσει και αυτό το σημαντικό θέμα. Ο σπουδαίος (που δηλαδή το έργον του πρέπει να το σπουδ ά ζ ο υ μ ε όλοι όσοι αυτο-θεωρούμαστε μορφωμένοι) Άγγλος προοδευτικός ακτιβιστής του 19ου αιώνα για την επιστήμη, φιλοσοφία, παιδεία, πολιτική, και κοινωνία Thomas Henry Huxley (1825 - 1895) προφανώς για να χαρακτηρίσει και την δική του φιλοσοφική στάση και χρησιμοποιώντας όρους της ελληνικής γλώσσας (που από μόνος του μελέτησε) το 1869 επινόησε και δημιούργησε τις λέξεις (invented and coined the terms) «agnostic» και «agnosticism» που μάλλον δεν προυπήρχαν σε καμιά γλώσσα, νομίζω ούτε και στην ελληνική γλώσσα. Φυσικά, αγνωστικιστές υπήρχαν και πριν από τον Huxley, και πιθανόν μερικοί από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς να ήσαν αγνωστικιστές. 

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ σπουδαία προσφορά του Huxley στον παγκόσμιο πολιτισμό: Ο Huxley ήταν ο πρώτος πανεπιστημιακός που δίδαξε και στους φοιτητές του και στο πλατύ κοινό την τότε νέα και επαναστατική θεωρία «evolution of life by natural selection». Οι Charles Darwin και Alfred Wallace που ανακάλυψαν (ανεξάρτητα ο δεύτερος από τον πρώτο) την θεωρία δεν ήσαν πανεπιστημιακοί. Το θερμό «debate» μεταξύ του Huxley και του Bishop of Oxford William Wilberforce στο ετήσιο συνέδριο του British Association for the Advancement of Science του 1860 προκάλεσε τότε μεγάλη δημοσιογραφική αίσθηση, και προκαλεί μέχρι σήμερα έντονη ιστορική εντύπωση και ενδιαφέρον. Η επιτυχημένη επιχειρηματολογία του Huxley στο εν λόγω «debate» ήταν η κύρια αιτία για να αρχίσει να γίνεται γενικά αποδεκτή η επαναστατική θεωρία. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός του Huxley ως «Darwin’s bulldog». 

ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ σπουδαία προσφορά του Huxley στον παγκόσμιο πολιτισμό: Ο Huxley ήταν ένας από τους πρωτοστάτες των επιτυχημένων προοδευτικών (για την εποχή) αγώνων για (i) κρατική δωρεάν υποχρεωτική πρωτοβάθμια παιδεία, (ii) υποτροφίες στους πιο ικανούς μαθητές για να συνεχίσουν και να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, (iii) ενίσχυση του «adult education» για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να μορφωθούν κανονικά, και (iv) την αυτονόμηση των πανεπιστημίων («autonomy») και των πανεπιστημιακών («tenure»). Πιο πριν τα πανεπιστήμια ήταν όργανα της κυβέρνησης ή της Εκκλησίας. Πόσοι σήμερα αλαζόνες (κυρίως λόγω των εν λόγω προνομίων) πανεπιστημιακοί (που δεν δίνουν λογαριασμό για τις οποιεσδήποτε αδικαιολόγητες αυθαιρεσίες τους) αναγνωρίζουν το βαρύ χρέος που οφείλουν στον Huxley και στους τότε συναγωνιστές του; 

Ο ALDOUS HUXLEY, συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου Brave New World (1930), και ο βιολόγος Julian Huxley (στον οποίο έκανε αναφορά ο αιώνιος ερευνητής Νίκος Α. Ρολάνδης στην αξιόλογη μελέτη του «Το ταξίδι, το σύμπαν, η αρχή και το τέλος» στην «Αλήθεια» της 31 05 2020) ήσαν απόγονοι του T. H. Huxley. Ο πιο γνωστός φοιτητής (που επωφελήθηκε από σχετική υποτροφία) του Huxley αποδείχθηκε ο H. G. Wells, ο συγγραφέας των γνωστών βιβλίων φαντασίας The Invisible Man και The War of the Worlds, αλλά και του προφητικού και αδικαιολόγητα άγνωστου The World Set Free (1914) στο οποίο γίνεται η πρώτη χρήση των επιστημονικών όρων «chain reaction» και «atomic bomb», – και ουδεμία σχέση με τον Albert Einstein, την σχετικότητα, ή οποιαδήποτε άλλη άσχετη (με την πραγματικότητα) θεωρία. 

Ο T. H. HUXLEY ήταν καθηγητής στο Royal School of Mines στο South Kensington του Λονδίνου, που το 1905 συνενώθηκε με άλλες γειτονικές πανεπιστημιακές σχολές που βαφτίστηκαν Imperial College of Science and Technology (και από την δεκαετία του 1990) and Medicine. Το Imperial College έχει ονομάσει ένα κτήριο του Huxley Building, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετή τιμή για τον παγκοσμίως σπουδαίον T. H. Huxley. 

Ο ΓΡΑΦΩΝ εισήλθε με Royal Scholarship στο Imperial College το 1973, και είχε την τιμή τότε να παρακολουθεί διαλέξεις στο Lecture Theatre του (Old) Huxley Building (το πιο αρχαίο κτήριο της περιοχής από τον 19ο αιώνα), ακριβώς εκεί που έκανε τις δικές του διαλέξεις ο T. H. Huxley ένα αιώνα πιο πριν. Το 1974 συμπληρώθηκε το (New) Huxley Building, όπου στη συνέχεια ο γράφων είχε την τιμή να εργαστεί και να κάνει κάποιες σημαντικές ανακαλύψεις, μια εκ των οποίων είναι η επιστημονική ορθότητα του αγνωστικισμού, όπως ακριβώς είχε ορισθεί από τον T. H. Huxley το 1869, και όπως εξηγώ στη συνέχεια. 

ΕΠΕΙΔΗ το διεφθαρμένο (επιστημονικό;) κατεστημένο παραπληροφορεί (εσκεμμένα;) όχι μόνο το «κοινό» κοινό αλλά και τους καλόπιστους μελετητές όπως ο σοβαρός, συνετός, και συνεπής κ. Νίκος Α. Ρολάνδης, καταγράφουμε τις πιο κάτω πολύ σημαντικές πληροφορίες: 

ΤΟΝ 18ον αιώνα ο James Hutton, ένας από τους θεμελιωτές της μοντέρνας επιστημονικής γεωλογίας, αξιολόγησε όλα τα τότε δεδομένα που δεν έδειχναν κανένα ίχνος αρχής και καμιά προοπτική τέλους – «no vestige of a beginning, no prospect of an end». Για όσους νομίζουν πως τα νέα δεδομένα άλλαξαν κάτι, ερχόμαστε στον 20ον αιώνα: Το 1930, ο Νομπελίστας της φυσικής (που ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο) Sir J. J. Thompson έκδοσε ένα σοβαρό «warning against taking too seriously speculations about either the remote past or the remote future of the universe because such speculations are founded on very incomplete knowledge, which may even be confounded by the fads of the moment.» (The Listener 3, p. 117, 1930). Το 1977 ακόμα ένας Νομπελίστας της φυσικής, ο Hannes Alfven, δήλωσε ξεκάθαρα: «Τhe Big Bang theory is a myth. Nothing will be gained if we try to place another myth in the place which the Big Bang occupies now, not even if this new myth is adorned with still more beautiful mathematical formulas. The cosmological doctrine of today is an anti-intellectual factor, which is rather an important state of affairs”.» (Cosmology, History, and Theology (eds. W. Yourgrau and A. D. Breck, 1977)) 

ΤΟ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ γεγονός είναι πως στις θεμελιώδεις θεωρίες που διδάσκονται και χρησιμοποιούνται στο «Big Bang» (και όχι μόνο) περιέχονται και χοντρά λάθη. Ένα εξόφθαλμο σφάλμα που εκτίθεται αρκετά εύκολα το παίρνουμε από το δήθεν έγκυρο Scientific American: «The basic axiom of quantum mechanics is the uncertainty principle. This says that the more closely we look at any object, the more the object is disturbed by our looking at it, and the less we can know about the subsequent state of the object. Another less precise way of expressing the same principle is this: All objects of atomic size fluctuate continually.» (emphases added) Freeman J. Dyson, Scientific American 188(4), pp. 57-64, April 1953. 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ κλειδιά στην πρώτη έκφραση του «uncertainty principle» είναι «look» (προφανώς από παρατηρητή) και «disturb». Όμως η δεύτερη έκφραση του «uncertainty principle» δεν είναι ακριβώς «less precise». Αντιθέτως, είναι μια διατύπωση μιας εντελώς διαφορετικής υπόθεσης, από την οποία ο παρατηρητής έχει ξεχαστεί ή εξοριστεί από το αφήγημα και οι κβαντικές οντότητες αληθινά και πραγματικά και αδιάκοπα «χορέβουν» από μόνες τους. Από αυτό ακριβώς το χοντρό σφάλμα (τον αδιάκοπον «χορόν» των κβαντικών οντοτήτων) έχουν δήθεν «παραχθεί» όλα τα υλικά σωματίδια και ολόκληρο το σύμπαν!! Δηλαδή με άλλα λόγια ο δημιουργός του σύμπαντος δεν είναι ένας παντοδύναμος θεός αλλά η αβεβαιότητα στη γνώση του Heisenberg!!! 

ΚΑΛΟΥΜΕ τους καθηγητές που διδάσκουν αυτές τις ανοησίες, αλλά και όλους που τις έχουν διδαχθεί, να σχολιάσουν. Από την αρθογραφία του κυρίου Τάκη Αγαθοκλέους «Περί Δικαιοσύνης» στην «Αλήθεια» της 28.05.2020 δανειζόμαστε τις φράσεις «ρούφηγμα της γλώσσας» και «ένοχη σιγή» για την αναμενόμενη απάντηση. Υπενθυμίζουμε τις δημόσιες υποχρεώσεις των καθηγητών καθώς οι παχουλοί μισθοί και χορηγίες για έρευνα προέρχονται από τον φορολογούμενον πολίτη. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνο στις απόμακρες από την καθημερινότητα θεωρίες (δημιουργία σύμπαντος, κβαντομηχανική, σχετικότητα, κά) που γίνονται σφάλματα που δεν διορθώνονται. Το ίδιο ισχύει και για τα καθημερινά του εδώ και τώρα. Πχ βλέπουμε κάθε μέρα και στις εφημερίδες και στα κανάλια τις (μέγιστες και ελάχιστες) θερμοκρασίες σε διάφορα σημεία της Κύπρου. Το παράδοξο (πόσοι έχουν αναρρωτηθεί γιατί) είναι πως πάντα η πιο χαμηλή θερμοκρασία είναι στην κορυφή του Τροόδους ακόμα και το μεσημέρι που είναι πιο κοντά στον ήλιο. Όλα τα βιβλία που έχει δει ο γράφων παρεξηγούν το φαινόμενο. Π.χ. το διδακτικό βιβλίο Επιστήμη του Περιβάλλοντος της Β’ Ενιαίου Λυκείου της Υπηρεσίας Ανάπτυξης Προγραμμάτων (Λευκωσία, 2001) στη σελίδα 67 επιχειρεί να εξηγήσει την «Μεταβολή της θερμοκρασίας με την Αύξηση του Υψόμετρου» «με στις ιδιότητες που έχουν τα αέρια. Όταν μια ποσότητα αέρα ανέρχεται [λόγω του ανέμου], τότε εκτείνεται, αποκτά μικρότερη πίεση, και ξοδεύεται ενέργεια, η οποία χρησιμοποιείται για να σπρώχνονται τα μόρια του αέρα. Η απώλεια της ενέργειας προκαλεί πτώση της θερμοκρασίας.» Αυτή η εξήγηση (που χρονολογείται από τον 18ον αιώνα!) διαψεύδεται καθοριστικά από τις αρκετές ημέρες ετησίως που επικρατεί νηνεμία – τις Αλκυονίδες ημέρες του χειμώνα και τους καύσωνες του κακοκαιριού (sic) οπόταν το φαινόμενο παραμένει τόσο έντονο όσο πάντα! 

ΑΚΟΜΑ ένα καθημερινό φαινόμενο που διδάσκεται λανθασμένα ακόμα και στο δημοτικό σχολείο είναι το ότι ο επίπεδος καθρέφτης αλλάζει το δεξιά με το αριστερά αλλά δεν αλλάζει το πάνω με το κάτω. Αυτό το χοντρό σφάλμα (που μάλλον χρονολογείται από την αρχαία Ελλάδα!) μπορεί να επιδειχθεί εύκολα με κοινά αντικείμενα που όλοι έχουμε στα σπίτια μας. Πόσοι καθηγητές της φυσικής έχουν προσέξει αυτά τα πολύ στοιχειώδη λάθη, και πόσοι έχουν ανακαλύψει τις επιστημονικά ορθές εξηγήσεις; 

ΟΛΑ αυτά συντρίβουν και την σύγχρονη άποψη του εκπαιδευτικού κατεστημένου όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων πως ο κύριος σκοπός της παιδείας είναι οι μαθητές να μαθαίνουν από μόνοι τους, να αναπτύσσουν κριτική και καινοτόμο σκέψη, και άλλοι παρόμοιοι ευσεβοποθισμοί. Αφού όλοι οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων έχουν αποδειχθεί ανίκανοι σε όλα αυτά, πώς είναι δυνατόν να τα μεταδώσουν στους μαθητές; 

ΕΡΩΤΟΥΜΕ λοιπόν τον σοβαρόν κ. Νίκο Α. Ρολάνδη (και όσους άλλους ενδιαφέρονται): Πιστεύετε αυτά που διδάσκουν για την πολύ μακρινή δημιουργία του σύμπαντος εκείνοι που έχουν αποδειχθεί εδώ και αιώνες παντελώς ανίκανοι να διορθώσουν τα στοιχειώδη και χοντρά σφάλματα στην καθημερινότητα του εδώ και τώρα;